Küçük Değirmenci

         Bundan çok çok seneler önce, ülkelerin birinde iyi kalpli bir değirmenci varmış. Bu değirmencinin, birbirinden güzel dört çocuğu ile kendi halinde bir hanımı varmış. Değirmenci mutlu yuvasında şikâyetsiz yaşayıp giderken, günün birinde birden hastalanmış. Değil değirmenine gitmek, yatağından dahi kalkamaz olmuş. Zavallı değirmenci hastalığına üzülmüş üzülmesine ya, ama onu asıl üzen çocukları ile hanımının durumu olmuş.

         Değirmenci:

         -“Ah, ah...Şimdi çocuklarıma kim bakar? Anneleri evin geçimini yalnız başına nasıl sağlar?” diye kara kara düşünüp dururmuş.

         Gene bir gün böyle üzgün üzgün otururken, değirmencinin on yaşındaki büyük oğlu:

         -“Babacığım, sen hiç tasalanma, bundan sonra değirmene ben giderim.” demiş.

         Değirmenci önce:

         -“Ama oğul, sen küçücük bir çocuksun, bu işin üstesinden nasıl gelirsin?” demiş. Sonra da başka çıkar yol olmadığını düşünüp çar-nâçar oğlunun değirmende çalışmasına izin vermiş.

         O günden sonra küçük değirmenci öyle çalışmış, öyle çalışmış ki, az zamanda babasından çok para kazanmaya başlamış. Artık geceleri eve gitmez, geç vakitlere kadar değirmende çalışır, sonra da değirmende uyurmuş. Sabaheyin de gene erkenden kalkıp işe koyulurmuş.

         Gel zaman git zaman, küçük değirmencinin güler yüzlülüğü, çalışkanlığı dilden dile dolaşmış, yöredeki bütün köylere ulaşmış. Artık kimin buğdayı öğütülecek olsa, doğru küçük değirmencinin değirmenine koşuyorlarmış.

         Küçük değirmenci hayatından çok memnunmuş, memnun olmasına ya, bu arada memnun olmayanlar da varmış. Çevredeki değirmenciler:

         -“Bacak kadar çocuk bizim işimizi elimizden alacak.” diye küçük değirmenciye diş biler olmuşlar. Sonunda hepsi birden bir karara varmışlar ve:

         -“En iyisi bu gece değirmene gidip küçük değirmenciyi korkutalım. Böylece geceleri çalışmaktan vazgeçer, köylüler de gene buğdayları bize getirir.” demişler, dedikleri gibi de yapmışlar.

          O gece herkes uykuya dalınca doğruca küçük değirmencinin değirmenine gitmişler. Başlamışlar kapıyı kurcalamaya. Derken küçük değirmenci uykusundan uyanmış. Gidip kapının anahtar deliğinden dışarıya bakmış. Bir de ne görsün, tam sekiz kişi değirmene girmeye çalışmıyor mu? Hemen küçük değirmencinin aklına bir kurnazlık gelmiş, kendi kendine:

         -“Şunlara bir oyun oynayayım da görsünler.” demiş, sonra da yüksek sesle:

         -“Haydi arkadaşlar kalkalım,

            Tüfeklerimizi çakalım,

            Hırsız sekiz biz dokuz,

            Hepsini birden tutalım.”

         Bu sözleri işiten kötü kalpli değirmenciler:

         -“Eyvah! Demek küçük değirmenci içeride yalnız değilmiş, değirmende tam dokuz kişi kalıyorlarmış. Üstelik hepsinin de tüfekleri varmış. Aman arkadaşlar, buralarda durmayalım, kaçalım.” demişler, öyle bir kaçış kaçmışlar ki, böyle bir şeyi bir daha akıllarının ucundan bile geçirmemişler.

         Böylece küçük değirmenci de, babası iyileşinceye kadar değirmende çalışıp babasına yardımcı olmuş, ailenin mutlu olmasını sağlamış.