Sıdıka Teyze

Sıdıka Teyze'yi mahallede tanıyan hemen herkes severdi. Dünya tatlısı bir insandı.

       Bizim oturma odasının penceresi onun bahçesine bakardı. Günlük işlerim bitince pencerenin önüne oturur Sıdıka Teyze'yi seyrederek dinlenirdim. Bu, son derece hoşuma giderdi. Tıpkı bir akvaryum seyreder gibi.

       Sıdıka Teyze gün boyunca gah ellerini göğsünün üstünde kenetleyerek, bahçenin içinde gezinir durur, gah marul, maydanoz, domates cinsinden ektiği bitkilerin arasındaki yabanı otları temizler ve onları sulardı. İşi bitince de koltuğun kurulup gazetesini okurdu. Hiç ama hiç boş durmazdı. Gazeteden sonra da örgüsünü eline alır örerdi. Bu arada bahçenin önünden geçen dostları ile; gözlüklerinin üstünden bakarak tatlı tatlı sohbet ederdi.

       Ben Sıdıka Teyze'yi seyrederken arada bir annem de bana katılır, her seferinde aşağı yukarı aynı şeyleri söylerdi:

       -"Allah şu kadına akıl fikir fersin. Çoluğu yok, çocuğu yok. Bu kadar mal mülk kime kalacak? Beş kuruş kimseye vermemek için gün boyu çalışıp didiniyor duruyor. Bu yaşta temizliğe bile kadın getirmiyor, kendi yapıyor. Dışarıya para vermemek için sebzesini kendi yetiştiriyor."

       Sıdıka Teyze 70-75 yaşlarında idi, hiç çocuğu yoktu. Gerçekten de bütün işlerini kendisi yapardı.

       -"İyi ama anneciğim, belki de bu yüzden böyle dinç kalabilmiştir." diye Sıdıka Teyze'yi savunurdum. Annem:

       -"Yok, yok. Aslında cimriliğinden böyle davranıyor. Senelerdir aynı manto aynı elbiseler... Ne diyeyim Allah akıl fikir versin. Malını yiyen de ölmüş, yemeyen de." derdi.

       Yağmurlu bir Cumartesi günüydü. Annemden güç bela kopardığım para ile vitrinde görüp çok beğendiğim bluzu almak için araba ile çarşıya gidiyordum. Yolda Sıdıka Teyze'ye rastladım. Yağmurdan ıslanmamak için bastonunun yardımı ile yalpalaya yalpalaya hızlı yürümeye çalışıyordu. Anneme hak vermekten kendimi alamadım. İçimden "Be kadın bir arabaya atlasana", diye geçirdim. Yanına yaklaşınca arabayı durdurdum. Nereye gittiğini sordum. Gideceği yer yolumun üzeriydi. Götürmeyi teklif ettim, nazlanmadı, arabaya bindi. Yolda:

       -"Hayırdır İnşallah, bu yağmurda nereye böyle?" diye sordu.

       -"Hiç sorma teyzeciğim. Annem ona buna cimri der ama kendisi daha çok cimri. Bir bluz parası koparmak için sabahtan beri akla karayı seçtim." dedim.

       Sıdıka Teyze:

       -"Yook, haksızlık etme. Annen hiç de cimri değildir. Ama belki de senin çok bluzun olduğu için almak istememiştir. Ha ne dersin?" dedi.

       -"Yapma Sıdıka Teyze. Şimdi de tıpkı annem gibi konuştun. O da çekmeceler dolusu bluzun var diyor. Ama insan gençliğinde yakıştığında beğendiklerini alıp giymedikten sonra para neye yarar?"

       Sıdıka Teyze:

       -"Sana şimdi her şey yakışır. Güzel yavrum, yenisini almana gerek yok ki." dedi.

       -"İyi de teyzeciğim. Allah'a çok şükür maddi durumumuz müsait, istediğimi yiyip gitmedikten sonra ne yapayım parayı?" dedim.

       -"E... Bir de yiyecek dahi bulamayanları düşünmek lazım. Öyle değil mi?" diye sordu.

       -"Vallahi onları ben düşünecek değilim. Onlar da ayaklarını yorganlarına göre uzatsınlar." diyip kestirip attım.

       Bu sırada Sıdıka Teyzenin ineceği yere gelmiştik. Benim de kendisi ile birlikte gelmemde ısrar etti, kıramadım. Beş dakikalığına razı oldum.

       Son derece eski bir apartmanın bodrum katına indik. Lambası bozuk olduğu için göz gözü görmüyordu. Tahtalardan iğreti yapılmış bir kapıyı Sıdıka Teyze yumruklayarak çaldı.

       Kapıyı 18-20 yaşlarında zihinsel engelli bir delikanlı açtı.

       Delikanlı:

       -"Sıdıka Teyze geldi, Sıdıka Teyze geldi." diye hoplaya zıplaya sevinçten içeriye koştu.

       Burada sefalet kol geziyordu. Yerde eski kirli bir döşekte hasta bir kadın yatıyordu. Bizi görünce yerinden doğrulmaya çalıştı. Sıdıka Teyze kalkmasına mani oldu. Hatırını sordu. Zavallı kadın gözleri dolu dolu güçlükle konuşmaya başladı.

       -"Nasıl olduğumu görüyorsun Sıdıka Hanım. Allah'ıma ölmem için bile dua edemiyorum. Ben ölürsem bu oğlanın hali ne olur diye... Allah senden bin kere razı olsun. Sen olmasan bizim halimiz ne olur? Açlıktan ölüp gideriz de kimsenin haberi olmaz."

       Gördüğüm manzara karşısında dehşete düşmüştüm. Rutubetten ve pis kokudan nerede ise burnum düşecekti. Döşemede yer yer su birikintileri vardı, kadının üstündeki yorgan çürümüş, pamuklar dışarı fırlamıştı. Durumları o kadar kötüydü ki, anlatılamaz. Çok acımıştım.

       Kadın, Sıdıka Teyze'nin oturması için yatağının kenarını işaret etti, ama orada oturmak her insanın harcı değildi. Sıdıka Teyze, hemen gideceğimizi söyleyerek eğilip hasta kadının yastığının altına bir miktar para bıraktı.

       O anda hiç tereddüt etmeden ben de çantamı açıp annemden bluz almam için güçlükle kopardığım parayı kadına uzattım.

       Yolda Sıdıka Teyze:

       -"Yavrum annene sormadan parayı verdin. Annen kızmaz mı?" diye sordu.

       -"Annemin kızacağını sanmıyorum. Ama kızarsa bile şu anda o zavallılara yardım ettiğim için duyduğum huzura değer. Annem bana o kadar kızıyor ki; bir de bunun için kızsın." dedim.

       Sıdıka Teyze:

       -"Sağ ol yavrucuğum, böyle düşündüğün için sevindim. Teşekkür ederim. Daha bunun gibi kaç yoksul tanıyorum. Evde giyemediğin ayakkabı, bluz, elbisen varsa verirsen hayır işlemiş olursun." dedi.

       -"Sıdıka Teyzeciğim." dedim. "Asıl böyle bir duyguyu bana tattırdığın için ben sana teşekkür ederim. Bundan sonra gideceğin zaman bana haber ver, beraber gidelim. Hiç olmazsa faydalı bir şey yapmış olurum."

       Sıdıka Teyze'den ayrıldıktan sonra ayrılırken ona olan sevgim daha da büyümüştü.

       Evde olanları anneme anlattım. Yaptıklarıma kızmak şöyle dursun son derece memnun oldu ve:

       -"Vallahi kendimden utandım. Senelerdir cimri diye Sıdıka Hanım'ın günahını alıyormuşum. MNeğer cimri olan o değil benmişim." dedi.