Beş Kardeşler

         Düşünün bir kez. Sizler de mutlaka hatırlarsınız. Hani sarı badanası yer yer dökülmüş, küçük, ahşap, tek katlı bir ev vardır. Sanırım birçoklarınızın yolu her gün o evin kapısının önünden geçer. İşte o evde bir zamanlar Tosun isminde küçük bir çocuk yaşarmış.

         İsmine bakıp da Tosun’u sahici bir tosun gibi güçlü kuvvetli sanmayın çocuklar. Tosun isminin aksine, zayıf ve güçsüz bir çocukmuş. Üstelik çok da tembelmiş. Öyle ki yemek yemeye bile üşenir:

         -“Benim bu gün hiç iştahım yok.” der annesini üzermiş. Oysa Tosun, hep çok kuvvetli olmayı istermiş.

         Günlerden bir gün, Tosun’un arkadaşları kıra gitmeye karar vermişler. Tosun’a:

         -“Hadi sen de bizimle gel. Kırlarda oynar eğleniriz.” demişler.

         Ama Tosun:

         -“Olmaz,” demiş. “Ben yatıp dinleneceğim.”

         Tosun evde yalnız kalınca yatağına uzanmış, önce kapıyı, pencereleri seyretmiş. Çok geçmeden canı fena halde sıkılmaya başlamış. Kendi kendine: (Ah, şimdi ne yapsam, nasıl vakit geçirsem?) diye düşünürken, odanın kapısı sessizce açılmış. İçeriye büyüklü küçüklü beş kardeş girmiş. Tosun çocukları görünce çok şaşırmış, onlara:

         -“Siz kimsiniz? Nasıl içeri girdiniz?” diye sormuş. Gelenlerden en güçlü olanı:

         -“Yoksa bizi tanımadın mı? Biz beş parmak kardeşleriz. Benim adım baş parmaktır. Bensiz diğer kardeşlerim hiçbir iş yapamazlar. Sahibim yapacağı her işte beni kullanır. Benimle yazı yazar, para sayar. Çatalı, kaşığı benim yardımımla tutar. Ben bütün bu işleri severek yaparım. Diğer kardeşlerimden daha çok çalıştığım için, onlardan daha çok kuvvetliyim.” Demiş.

         Baş armağın bu sözlerine yanında duran kardeşi biraz içerlemiş. O da söze şöyle başlamış:

         -“Ben her şeyin yerini gösterdiğim için bana işaret parmağı derler. Hem baş parmağın işlerinde yardımcı olurum, hem de sahibim bir şeyin sıcak mı, sert mi olduğunu benimle anlar. Hele çalışkan öğrencilerin beni havaya kaldırarak, çalıştıklarını öğretmenlerine göstermeleri çok hoşuma gider. Dahası var. Birisine öğüt mü verilecek? Sahibim diğer kardeşlerimi saklar, öğüdü benimle verir. Yaptıklarım saymakla bitmez. Bu yüzden de baş parmak kardeşim kadar kuvvetliyimdir.” demiş.

         Tosun, kardeşlerden en uzun boylu olana:

         -“Senin boyun hepsinden daha uzun. En güçlü olan sensin değil mi?” diye sormuş.

         Uzun boylu kardeş:

         -“Ahh...” diye içini çekmiş. “Boyumun uzunluğuna bakmayın, ben onlar kadar güçlü değilim. Ne baş parmakla işaret parmağı kadar çok çalışırım, ne de diğer kardeşlerim kadar tembelimdir. Daima ortada durduğum için bana orta parmak derler. Yalnız boş durmayı da pek sevmem. İşaret parmağı ile baş parmağa işlerinde yardımcı olurum.”

         Kardeşlerden en süslü olanı:

         -“Bana da yüzük parmağı derler. Ben sahibimin yüzüklerini taşırım. Bu yüzden de pek güçlü sayılmam. Ama gene de şu küçük kardeşimden kuvvetliyimdir.” deyip yanında duran en cılız kardeşini göstermiş.

         Küçük kardeş utancından ne yapacağını bilememiş. Yüzük parmağın arkasına gizlenerek:

         -“Gerçekten de kardeşlerimin içinde en az çalışanı benim. İşte bu yüzden de gördüğün gibi hem cılız kaldım, hem de hepsinden daha güçsüzüm.” demiş.

         Tosun, küçük parmağın sözlerini işitince hatasını anlamış, kendisinin de küçük parmak gibi güçsüz kalacağını düşünüp yattığı yerden olanca hızı ile fırlamış, fırlaması ile de (Gümmm...) diye yere düşmesi bir olmuş. Meğer Tosun’un bütün gördükleri rüya değil mi imiş?”

         İşte o günden sonra Tosun çok çalışıp, çok oynayarak kuvvetlenmiş ve sahici tosuna benzemiş.